Bye bye Nieuw Zeeland

Dat was het dan! Onze reis door het land der kiwi’s, Maori’s en Hokey Pokey ijs is ten einde gekomen. Na 6 fantastische weken verlaten we dit prachtige land om door te trekken naar het mooie Australië .

Het laatste verslag ging over ons afscheid van het Zuidereiland. De uitdaging wordt nu dus om het hele Noordereiland avontuur te beschrijven in één verslag. (Sorry als het lezen van dit verslag veel tijd in bezit neemt)

Nadat we Zuidereiland met de Ferry verlaten hadden kwamen we aan in Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Vanuit de Ferry Terminal met de shuttle naar het treinstation gegaan en uiteindelijk met de stadsbus het centrum in.
Ons hostel lag midden in het centrum ideale locatie dus, en hoewel het hostel zeer groot was bleek het vrij rustig te zijn wat wel fijn was. Na onze spullen gedropt te hebben zijn we de stad ingegaan want we hadden met Madeleine afgesproken. Zij had daar 3,5 maand als au pair gewerkt dus kon ons mooi rondleiden door de stad. Ze kon echter niet te lang bij ons blijven want had nog met haar au pair familie afgesproken. Een mooie gelegenheid voor Sas en mij om de binnenstad en de shops te gaan verkennen. Echt een heerlijke stad, beetje jammer dat het zo ver weg is anders is het de perfecte stad om een weekendje weg te gaan!

Aangezien we al een paar weken achter elkaar gefaald hadden met onze uitgaanspogingen moesten we het een en ander inhalen en trokken we ’s avonds erop uit. Op aanraden van Madeleine zijn we naar dé kroeg van Wellington geweest. In het begin was het erg wennen want zowel de meiden als de jongens gaan helemaal los tijdens het uitgaan, wat ervoor zorgden dat we ons alleen al konden vermaken door om ons heen te kijken hoe de kiwi’s genieten van hun avondje uit. Naast de opvallende manier van dansen zijn ze ook totaal ‘dressed up’ wat betekend dat ze er uit zien alsof ze net van een gala afkomen. In sommige gevallen gaat het echter net wat te ver en was er meer lijf te zien dan ‘stofjes’ die d’r omheen hingen maar dat blijkt daar zeer normaal te zijn.

Natuurlijk hebben we ons ook weer even van de sociale kant laten zien en hebben we kennis gemaakt met een paar kiwi’s waar we ons de rest van de avond mee vermaakt hebben en waarmee we zelfs de polonaise hebben gedanst door de Nieuw Zeelandse kroeg!
De volgende ochtend lekker rustig aangedaan en aan het einde van de ochtend weer afgesproken met Madeleine en haar Duitse vriendin die daar ook au pair is. Het was heerlijk weer, wat vrij verwonderlijk was voor Wellington omdat het daar vrijwel altijd waait maar niet dat weekend dat wij daar waren. Rond lunchtijd zijn we naar ‘Strawberry fare’ gegaan, een bekend fenomeen in Wellington dat bekend staat om zijn overheerlijke desserts.

En heerlijk dat waren ze zeker, ik kon mijn lol niet op natuurlijk en had gekozen voor een lekker chocolade dessert. Het was zeer uitgebreid met allerlei verschillende chocolade ijs, brownie, taart etc. Super lekker maar heel machtig en aan het einde van de maaltijd zaten we allemaal bommetje vol!

Daarna zijn we met z’n tweeën naar het beroemde Te Papa museum geweest. Het mooiste en bekendste museum in en over Nieuw Zeeland, het was zeer groot maar zeker de moeite waard om te bekijken.
In de avond ons weer klaar gemaakt voor een volgende stapavond. Deze keer zouden we de avond doorbrengen met Madeleine en haar Duitse Au pairs. Daar aangekomen bleek zij ook te genieten van haar laatste avondje Wellington en was ze redelijk aangeschoten, uiteindelijk een hoop lol gehad en de avond goed doorgekomen.
De volgende dag was het wederom heerlijk weer dus lekker genoten van het heerlijke weer, rondgewandeld in de mooie ‘botanic garden’ gereisd met de cable car en uiteindelijk afscheid moeten nemen van onze Duitse vriendin Madeleine die in de avond vertrok naar Singapore. Het was jammer na ruim 2,5 week samen gereisd te hebben, maar we zullen haar zeker nog eens ontmoeten is het niet in Australië dan wel in Nederland/Duitsland.

Toen zat ons Wellington avontuur erop en zijn we de volgende ochtend doorgetrokken naar Napier waar we één nachtje bleven. Helaas werkte het weer niet echt mee dus moesten we ons tijdverdrijf elders zoeken dan op het strand. Gelukkig hadden ze daar hét nationaal aquarium van Nieuw Zeeland dus hebben we daar onze middag doorgebracht, mooie vissen en reptielen bekeken en voor het eerst een echte kiwi gespot! Deze vogel, hoewel hij niet kan vliegen, is groter dan we hadden verwacht, het heeft ongeveer de grote van een kip. Ze zijn heel schuw van licht en geluid dus je moest muisstil zijn en er was nauwelijks lichtbij, geen mogelijk gehad dus om er een mooi plaatje van te schieten.

In Wellington hadden we een meisje op onze kamer die naar deze stad was gekomen om te ‘relaxen’ en lekker te slapen, nadat we daar al een paar keer bonje mee hadden gehad was het in Napier wederom raak. Ook deze keer hadden we een ‘gezellige’ roommate die om 8 uur al haar bedje opzocht en ons er duidelijk attendeerden om het licht uit te maken en stil te zijn. De volgende ochtend moesten we om 9 uur opstaan om uit te checken en ook toen zat ze weer te zeuren dat het te vroeg was, ze nog slaap nodig had en dat het gordijn niet open hoefde voor licht in de kamer. We waren dus blij dat we deze ‘zeverzak’ konden verlaten.

Daarna het zonnige Napier verlaten om met de bus in het regenachtige Taupo aan te komen. We hadden vele mooie verhalen gehoord over het prachtige meer ‘lake Taupo’ en de Tongariro crossing in de buurt van Taupo. Dit laatste is een wandeling van 7 á 8 uur door de prachtige vulkanische omgeving waar bij je veel verschillende landschappen kon bekijken. Het weer was echter te slecht en de hikes voor de komende paar dagen waren gecancelled dus het was onmogelijk om die te doen. Ontzettend balen vonden wij, maar ook een rede om ooit terug te gaan naar Nieuw Zeeland.

De rest van de dagen weinig kunnen doen in Taupo omdat daar vooral veel natuurschoon was en vanwege het weer dus onmogelijk of lang niet zo mooi doordat je nauwelijks iets kon zien door de regen. Wat wel een groot voordeel was, was dat we in een mooi hostel waren met heerlijke bedden. Geen stapelbedden met veren die constant in je rug prikken, maar heerlijke 1 persoons boxsprings. Wat een luxe, we deelde de kamer met 7 mensen en hadden ook nog een eigen badkamer aan de kamer vast! Hoewel we ons wel in Duitsland waande, zo’n 90% was Duits, hebben we ons er toch nog kunnen vermaken.

Na Taupo zijn we doorgereisd naar Rotorua, een toeristisch stadje wat vooral bekend staan om de vulkanische gebieden met geisers, incl. de stank van rotte eieren, en de Maori cultuur. De eerste dag regende het dat het goot dus weer nauwelijks iets kunnen doen. We waren het wel beu na die paar dagen dus besloten de volgende dag hoe dan ook wat te gaan doen. We hadden geluk, het was die dag droog en in de ochtend zelfs nog zeer zonnig. ’s Ochtends werden we opgehaald met een shuttle bus en zijn we eerst de Mud pools (Modder geisers) gaan bekijken, de modder lag rond het kookpunt en pruttelde dus de hele dag door. Ook werd ons meteen duidelijk waar die rotte eieren geur vandaan kwam en zijn we na een paar mooie foto’s gemaakt te hebben snel weer terug gelopen naar het busje. Na de mud pools kwamen we aan bij de Lady Knox Geiser, elke ochtend wordt daar een soort zeep ingegooid waardoor de Geiser water gaat spuiten. Er werd een hele show van gemaakt en er zaten hele zittribunes omheen (voornamelijk gevuld met Aziaten) waar enorm veel toeristen zaten, erg natuurlijk was het niet maar wel leuk om te zien. Na deze geiser zijn we doorgegaan naar WaiOtapu, een thermal wonderland. Het is een park waar enorm veel te zien valt van geisers, ‘maan kraters’, kokende riviertjes etc. We hebben daar een wandeling gedaan van 1,5 uur en hebben de meest prachtige dingen gezien en vele mooie foto’s gemaakt van de kokende meertjes in alle kleuren van de regenboog, het water dat constant borrelt omdat het rond het kookpunt ligt en de stoom die ervan af komt. Helaas rook ook hier het niet constant naar bloemetjes en hebben we regelmatig onze adem in moeten houden en flink doorlopen.
Aan het einde was nog een meertje te zien die gifgroen was, echt zo’n felle neon kleur groen, super apart en mooi om te zien!

Na dit prachtige maar stinkerige park te hebben verlaten zijn we door gegaan naar Te Puia. Wederom een park met geisers en vulkanisch gebied, maar een park dat vooral bekend staat om zijn rijke Maori historie. Er staan huisjes van honderden jaren oud van de Maori’s, er valt te zien hoe de houten Maori kunstwerken gemaakt worden, hoe zij vroeger kleding maakten van planten (andere grondstoffen waren er niet) en uiteindelijk kregen we een voorstelling te zien met liederen en dansen uit de Maori cultuur. Ook dit was wederom zeer toeristisch maar wel mooi om te zien. Daarnaast kregen we ook een sneltreincurcus Maori’s waar we niet veel van hebben onthouden behalve Kia Ora wat hallo/ hoe gaat het/ bedankt en nog veel meer betekend.
In dit park hadden ze een bekende geiser, de Pukuta geiser, die wel op de natuurlijke manier water spuit. Daar moesten we natuurlijk op wachten en hebben het dus ook met eigen ogen kunnen zien heel mooi. Naast de geiser waren ook de Aziaten een attractie op zich die tijdens de uitbarsting van de geiser compleet veranderen in beesten en gillend en krijsend door elkaar rennen met hun fototoestel constant in hun hand.

Ook hadden ze hier een Kiwihouse en hebben we de 2e en 3e levende kiwi’s in Nieuw Zeeland gezien.

De volgende stop na Rotorua was Tauranga. Hoewel we dachten dat we met ons vertrek uit Rotorua de stank achter ons hadden gelaten bleek echt niets minder waar. Op onze kamer lag de meest gore, ongewaste, dikke, vieze stinkerd aller tijden. Na het raam weid open gezet te hebben, de deur constant open te laten staan en mijn halve deofles in de rondte te hebben gespoten, stonk het nog steeds een uur in de wind. Daarnaast regen het ook hier weer, was er nauwelijks iets te doen met regen, zaten we in een grote stad zonder supermarkt in het centrum, hadden we een vieze stinkerd op onze kamer, waren onze bedden zwaar doorgezakt, zaten we in een ongezellig hostel en dat op een zaterdagavond. Rede genoeg dus om even in een dipje te zitten, maar na wat tim tam’s gegeten te hebben toch maar besloten om even de stad in de duiken om een biertje te pakken want we hielden het daar echt niet meer. Weer kennis gemaakt met een hoop inlanders en uiteindelijk toch nog een gezellige avond gehad.

De volgende ochtend verliet godzijdank de stinkerd onze kamer en hostel dus toen leek alles minder erg dan het was. De avond ervoor hadden we van wat mensen gehoord dat we naar Mt. Maunganui moesten gaan, een berg in de buurt van Tauranga, waar je een prachtig uitzicht had en het was een hele mooie wandeling. Wij dus de bus gepakt richting Mt. Maunganui, echter verliep het niet helemaal volgens plan omdat we niet precies wisten waar we uit moesten stappen en voordat we het wisten reed de bus weer terug naar Tauranga. Toen maar uitgestapt bij een winkelcentrum die we onderweg tegen kwamen, daar wat rondgesnuffeld en onze boodschappen kunnen doen, (er was een supermarkt!) en weer teruggekeerd naar het hostel.

Aangezien onze bus de volgende ochtend om 8 uur vertrok en we dus om iets over half 8 het hostel moesten verlaten vroegen we aan Robert, een Duitser die daar werkte, of we vast konden uitchecken. No worries waren zijn woorden, de volgende ochtend zou de bazin er om 7 uur al zijn en konden we mooi op tijd uitchecken. Echter de volgende ochtend waren we druk bezig met het pakken van onze spullen, ontbijtje op en half 8 naderde en passeerde uiteindelijk en er was nog niemand bij de receptie.
In principe was dat niet zo’n ramp, maar we wilde graag onze key deposit terug dus we hadden iemand van de receptie nodig. Na wat navraag bleek dat onze Robert in kamer nummer 3 lag, toen de tijd naderde dat we echt moesten gaan trokken we onze stoute schoenen aan en wandelden we Robert zijn kamer binnen. Om een lang verhaal kort te maken; ik weet zeker dat hij nog nooit op zo’n manier is wakker gemaakt. Een paar schreeuwende meiden in z’n kamer die riepen dat wakker moest worden omdat ze graag wilde uitchecken. Heel de kamer wakker natuurlijk, maar toen ze begrepen waarom moesten ze allemaal wel lachen. Robert uiteindelijk z’n bed uit en wij onze key deposit terug. Eind goed al goed!

Daarna met een gerust hard onze bus kunnen nemen met de eindbestemming Coromandel Town. Een dorpje met maar een paar honderd inwoners meer dan Oijen en heel veel meer was er ook niet te doen. Hoewel het deze dag droog was, was het wel erg bewolkt en grijs dus qua uitzicht was het nog niet zo’n succes. Echter van nog een dag rondhangen en niks doen werden we ook niet vrolijk dus op naar de I-site om wat informatie te winnen. Het enige wat er die middag te doen was, was een rondtour door de Coromandel regio met een georganiseerde bus(je) tour, wat een geruime tijd in beslag nam en waar we pas in de avond van zouden terug komen.

Uiteindelijk besloten om dit gewoon te doen zodat we bezig waren. Rond 2 uur werden we opgehaald door een hartstikke aardige vrouw die zich ‘Sarnie’ noemde. We moesten nog 1 persoon meer ophalen en dan waren we compleet.
Een super kleine groep dus maar dat vonden we helemaal niet erg, zo leek het bijna op een privé tour. Sarnie nam ons mee naar de mooiste uitkijkpunten, zandweggetjes die leiden naar plekken waar je anders nooit zou komen en vertelde ons over de rijke historie die dit stukje land bezocht. Hoe de Maori’s hier vroeger leefden, hoe de dorpjes aan hun namen kwamen en over de ontmoeting met James Cook die als eerste hier aankwam en over het ontstaan van de natuur in dat gebied.

Na deze wijze lessen van cultuur en historie reden we door naar de bekende Cathedral Cove. Een berg/rotsachtig iets op het strand waar door de natuur, de water en het zout , één groot gat was ontstaan waar je doorheen kon lopen. Een wandeling van drie kwartier daarheen en even lekker geluncht op het strand. Na een tijdje weer terug geklommen en hup in de auto weer verder. De volgende en tevens ook laatste bestemming was de Hot Water Beach. De naam zegt het al heet water op/in het strand. Doordat het (voormalig) vulkanisch gebied is, was het water daar zeer heet. Iedereen die daar heen kwam (lees: families, vriendengroepen, stelletjes, ouderen, iedereen dus) nam zijn eigen schep mee en groef zijn eigen badje. Het water wat daar omhoog kwam was wel 65 graden en door het te mengen met wat koud zeewater was het dus een heerlijke temperatuur en had iedereen zijn eigen privé ‘hot spa pool’. Een super gaaf gezicht om te zien hoe iedereen zo in zwemkleding kwam aangewandeld om daar lekker te badderen terwijl wij in onze jeans en truien lekker stonden te pootjebaden. Echt een topervaring om dat mee te maken en het was heel saamhorig, was de ene pool afgekoeld kwamen ze gewoon met z’n allen naar de volgende toe!

Na de hele dag op pad te zijn geweest kwamen we uiteindelijk rond half 11 totaal afgebrand in ons hostel aan en na een verwarmende douche lekker ons bedje ingedoken. De volgende dag reisden we via een omweg door naar Auckland. We hadden een tussenstop van ’n uurtje in Whitianga, maar het weer was zo heerlijk dat het totaal geen straf was en hebben we flink van het zonnetje genoten. ’s Avonds in Auckland aangekomen. Auckland is de grootste stad van Nieuw Zeeland, van de totale populatie van 4,2 miljoen mensen woont 1,3 miljoen mensen in deze stad.

Eerst maar boodschappen gedaan zodat we die avond wat te eten hadden en de rest van de avond lekker gerelaxed om bij te komen en onze avonturen weer op te schrijven.
Diezelfde avond arriveerde ook ons kamergenootje Lara, ook zij kwam natuurlijk uit Duitsland. De volgende dag besloten we om na het ontbijt naar Waiheke Island te gaan aangezien het zo’n lekker weer was. Bepakt en bezakt met lunch, fruit, bikini en handdoek dus richting de Ferry Terminal gegaan. Daar aangekomen hadden we net de bus gemist dus besloten we om maar wat rond te lopen en de boel te verkennen, echter na een paar kilometer zagen we een heerlijk strand liggen en daar hebben we de rest van onze middag doorgebracht. Lekker genietend van het zonnetje!

Onze 2e dag in Auckland hebben we lekker de toerist uitgehangen. ’s Morgens eerst naar de Library gegaan en gewacht tot 12 uur zodat ik ook dit jaar de eerste was om Sebas te feliciteren met z’n verjaardag. En het was me gelukt! Na de feestelijke gebeurtenissen zijn we met z’n drieën, Lara was ook weer mee, richting de sky tower gegaan om deze te beklimmen (met de lift) en zagen zo een prachtig uitzicht over de hele stad. Nadat we (vooral ik) bekomen waren van de 220 meter hoogte waar we ons bevonden, de lift met de glazen bodem zodat je zo naar beneden kon kijken en de glazen zijwanden zodat je de stad voorbij zag roetsjen zijn we de bus ingeklommen. Voor $1,80 konden we een hele ronde binnenstad maken en zo bekijken hoe Auckland er een beetje uitzag.
Uiteindelijk weer uitgestapt bij dezelfde halte als waar we begonnen waren en nog wat gewinkeld op zoektocht naar een kerstjurk. Hoewel dat echter niet gelukt was had ik nog wel een paar andere koopjes aan de haak geslagen. Die avond onze spullen gepakt want de volgende ochtend ging onze reis verder naar onze laatste bestemming; Paihia waar we ook onze kerst zouden doorbrengen.

We hadden een heel leuk hostel in Paihia, het was niet te groot waardoor iedereen elkaar kenden.
In de avond nog wat kennis gemaakt met andere hostelbewoners totdat zij ‘uitgingen’. Met andere woorden poolen in een café. Sascha en ik besloten om in het hostel te blijven zodat we nog wat contact konden maken met het thuisfront en om lekker te genieten van een wijntje, de volgende ochtend moesten we er alweer vroeg uit.
Om 8 uur moesten namelijk aan de werf staan en vertrok onze Dolphin Cruise. We waren om kwart voor 7 opgestaan en hadden nog wat bonje met onze Duitse roommate die niet heel erg blij was dat we ‘zo’n kabaal maakte in de vroege ochtend’. Na een woordenwisseling met haar over dat wij te jong waren om anderen te respecteren en zij te oud was om op tijd op te staan om iets van de dag te maken besloten we lekker naar ’t haventje te lopen.

Om 8 uur vertrok onze boot dus, na een poosje rondgevaren te hebben en de mooie Bay of Islands bekeken te hebben zagen we een grote groep dolfijnen. Ze waren zeer actief, speelden met elkaar en sprongen constant hoog uit het water. Aangezien onze boot niet zo heel groot was lagen we helemaal vooraan op het puntje en de dolfijnen zwommen zo langs de boot dat ze op een super korte afstand (minder dan een meter) van ons vandaan waren. Na een tijdje hadden we ook de mogelijkheid om met ze te gaan zwemmen. Het waren wilde dolfijnen dus je mocht ze onder geen enkele omstandigheid aanraken. Eerst mocht de eerste groep, waaronder Sascha, het water in om te proberen zo dichtbij mogelijk te komen. De eerste personen die het water in sprongen zwommen heel dichtbij de dolfijnen, maar zo snel als ze zijn waren ze ook zo weer weg en is het onmogelijk om ze bij te houden. Bij de tweede kans was het mijn beurt en mocht ik het water in. Aangezien ik niet zo’n held in zwemmen ben, en ik binnen no time m’n coördinatie gevoel én m’n duikbril en snorkel kwijt was geraakt waren de dolfijnen natuurlijk allang verdwenen. Maar ach het was wel leuk om middenin zee te zwemmen en om je heen dolfijne te zien al waren ze te ver weg om er iets mee te doen!

Na onze dolfijnentour zijn we ’s middags met de ferry het meer overgestoken naar Russel. Een klein schattig toeristisch plaatsje aan de overkant. Ook hier was het heerlijk weer en hebben we lekker van het zonnetje genoten. Bij terugkomst in het hostel, het was kerstavond, waren we er nog niet helemaal uit wat we die avond gingen eten. De Canadees, Aldin, en de drie Duitsers, Jakob, Lorens en Udo die we die dag hadden leren kennen waren zo aardig om ons uit te nodigen met hun barbecue. Die avond dus genoten van een heerlijke barbecue, gezelligheid en een paar flessen wijn. Toen kwam de Aldin even vrolijk zeggen dat hij de volgende dag jarig was dus besloten we om die avond naar het strand te gaan en wachten totdat het 12 uur was om zijn verjaardag te vieren.

Nog een paar meer mensen van het hostel meegenomen en op met een gezellig drankje naar het strand. De hemel was super helder dus we konden mooi sterren kijken onder het genot van een drankje, totdat ons avondje opeens abrupt verstoord werd door politie die ons even duidelijk kwam maken dat er geen alcohol in het openbaar gedronken mocht worden dus moest alles weggegooid worden.
Toen 12 uur uiteindelijk naderde en we ‘Happy Birthday’ gingen zingen voor onze jarige Canadees bleek hij plotseling verdwenen te zijn en niet meer terug te komen. Nadat het kouder werd zijn we terug naar het hostel gegaan om daar nog wat verder gezellig te doen.

De volgende ochtend, 1e kerstdag, zagen we onze Canadese vriend en vroegen we waar hij die avond ervoor was gebleven rond 12 uur. Hij antwoordde met een droog antwoord dat hij gewoon even zin had om een wandeling te maken haha. Om 11 uur gingen we met het hele hostel, inclusief de eigenaresse, de zee in voor een verfrissende kerstduik in de zee. Na deze zeer verkoelende duik weer terug naar het hostel waar een heerlijke brunch met Bacon en Scrumbled eggs op ons wachtte!
Helaas moesten wij er weer iets eerder vandoor want Sas en ik hadden weer een boottour gepland staan in de middag. Ditmaal gingen we met een grote boot de hele Bay of Islands verkennen, dolfijnen zoeken en naar de bekende ‘hole in the rock’ , plat gezegd een rots met een gat erin. Daar aangekomen vroeg de bemanning of we wel op de goede boot zaten wat wij daar in godsnaam deden. We keken hen een beetje vreemd aan en liepen door de boot op. Eenmaal aangekomen op de boot bleek waarom ze dat zeiden, de hele boot zat vol met Aziaten. Ook ditmaal leek het meer op een dierentuin dan op een normale cruise. Overal rondrennende en gillende chinezen die elk dingetje wel 30x op de foto wilden zetten. We waren blij dat we de vorige dag al veel dolfijnen gezien hadden aangezien het deze keer echt onmogelijk was om een goed beeld te krijgen.

Na de boottour terug gegaan naar het hostel om ons lekker klaar te maken voor ons kerstdiner. Onze geliefde Duitse kamergenote lag wederom in haar bed te snurken en weer te klagen dat we te veel herrie maakte, om 4 uur (?) ’s middags. Na ons klaar gemaakt te hebben zijn we met z’n tweeën het stadje ingegaan op zoek naar restaurant dat open was. Gelukkig duurde het niet al te lang voor we er een gevonden hadden en hebben een super de luxe diner gehad inclusief cocktail en heerlijk dessert. Nu konden we er weer even tegen en voelden we ons weer twee kleine divatjes in plaats van die verslonsde backpackers!

Na ons heerlijke diner hebben we in het hostel nog de hele avond doorgebracht met een aantal uit ons hostel en kwamen we erachter dat we niet de enige waren die problemen hadden met onze Duitse roommate. Aangezien iedereen wat gedronken had en onze vriendin al de hele dag met een kater op bed lag van de gluhwijn van de vorige dag, besloten we om haar een beetje te jennen en omstebeurt de kamer in te gaan, de lamp aan te maken en onze spullen te pakken. Niet heel erg aardig van ons maar het zorgde wel weer voor hilarische schreeuwpartijen.
De rest van de avond genoten van onze bezatte Engelse kamergenoot die constant in discussie was met onze Amerikaanse kamergenote die beide zo gek waren als een deur. Uiteindelijk hebben Sascha en ik, in het bijzijn van onze internationale vrienden elkaars sinterklaas/kerstgedicht voorgelezen. En waren ze super blij als ze een woord herkenden. Na deze zeer geslaagde avond voldaan ons bedje ingedoken en kunnen we er zeker van zijn dat we echt een topkerst hebben gehad!

2e kerstdag zijn we ’s morgens met de bus naar Auckland gegaan, 2 van de drie Duitse jongens hadden dezelfde bus dus zijn we daar gezellig meegereisd. Aangekomen in Auckland moesten wij naar het vliegveld en hun naar de volgende stad dus afscheid genomen van hun. Bij toeval kwamen we de 3e Duitser, Jakob, ook nog tegen die in de ochtend naar Auckland was gelift en ook die avond naar Melbourne vloog. Hem later weer ontmoet op het vliegveld en afgesproken dat we elkaar in Melbourne nog een keer zouden opzoeken.

Op het vliegveld ging het echter iets anders dan gepland en hebben we uiteindelijk een vertraging gehad van ruim 4 uur waardoor we iets later aan kwamen dan de bedoeling was. Maar dat mocht de pret niet drukken en van de gratis ‘eetbonnen’ die we kregen hebben we onszelf lekker verwend met chocolade, omdat het nog kerst was.
Al met al was dit dus onze Nieuw Zeelandse avontuur. Onvoorstelbaar wat we in deze 6 weken hebben meegemaakt en als Australië net zo ‘amazing’ wordt als ons verblijf in Nieuw Zeeland belooft dat nog heel veel moois!

Veel liefs,

Manon.